Αεροδρόμιο Ιωαννίνων: Ξανά από την αρχή

Η διετία 2017-2018 στα Ιωάννινα, ήταν η εποχή των προσπαθειών να αναδειχθεί το αεροδρόμιο Ιωαννίνων σε «πόλο έλξης επισκεπτών», καθώς και να ολοκληρωθεί η ανακατασκευή του, η οποία κράτησε… 13 χρόνια και κόστισε ένα σωρό χρήματα.

Το 2019 το έργο ολοκληρώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ πλέον και εγκαινιάστηκε προεκλογικά, ενώ ήδη το αεροδρόμιο είχε αυξήσει σημαντικά την κίνησή του, χάρη κυρίως στην επιμονή των τοπικών φορέων, Δήμου και Περιφέρειας, που κατάφεραν να εξασφαλίσουν τα προαπαιτούμενα (ανάμεσά τους και το σταθμό καυσίμων), καθώς και να παίξουν ρόλο στις συμφωνίες για την προσέλκυση πτήσεων.

Στο μεταξύ, είχε μείνει εκτός της ιδιωτικοποίησης των αερολιμένων που πέρασαν στη Fraport.

Στην καλύτερή του φάση, το αεροδρόμιο Ιωαννίνων είχε αεροπορική σύνδεση με την Αθήνα, με δύο εταιρίες, καθώς και σύνδεση με τη Λάρνακα και κάποιες εποχιακές κυρίως, συνδέσεις με ξένους προορισμούς.

Τον Ιανουάριο του 2019, είχε περίπου 35% περισσότερη κίνηση εσωτερικού, σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2018.

Το καλοκαίρι του 2019, τον Αύγουστο, το Άκτιο είχε 570 πτήσεις εξωτερικού, με 41.974 επιβάτες που ήρθαν. Τον ίδιο μήνα, το αεροδρόμιο Ιωαννίνων είχε 46 διεθνείς πτήσεις, με 3.170 εισερχόμενους επιβάτες, συνολικά. Τον ίδιο μήνα του 2018, είχε 43 διεθνείς πτήσεις με 1.984 επιβάτες. Κυρίως, ήταν πτήσεις τσάρτερ.

Μετά, ήρθε η πανδημία. Οι πτήσεις για ένα μεγάλο διάστημα σταμάτησαν έτσι και αλλιώς και, τα καλοκαίρια που ξανάρχιζαν, το αεροδρόμιο Ιωαννίνων δεν είχε δα και καμία ιδιαίτερη διεθνή θέση, για να επανακάμψουν τα δρομολόγια. Έτσι και αλλιώς, σε αρκετές περιπτώσεις διαψεύστηκαν οι προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί, είτε γιατί αεροπορικές εταιρίες δεν ήταν επαρκώς αξιόπιστες (παρότι είχαν γίνει δεκτές... εν χορδαίς και οργάνοις, κυριολεκτικά), είτε γιατί τα κόστη ήταν τέτοια που δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν, είτε ακόμα γιατί διακηρύξεις και ανακοινώσεις αποδείχθηκαν φρούδες και «πυροτεχνήματα».  Το αεροδρόμιο Ιωαννίνων δεν μπόρεσε να υποστηρίξει το δεύτερο δρομολόγιο από και προς Αθήνα καλά-καλά, δεδομένου βέβαια και του επιβαρυντικού ρόλου της πανδημίας.

Τώρα, που η πανδημία «λήγει» για τρίτη συνεχή χρονιά προκειμένου να λειτουργήσει ο τουρισμός, ο οποίος ήταν το βασικότερο κριτήριο που καθόρισε τις κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με τον covid, το κεφάλαιο «αεροδρόμιο Ιωαννίνων» ανοίγει ξανά.

Πριν από λίγο καιρό, Επιμελητήριο Ιωαννίνων και Ένωση Ξενοδόχων επανέφεραν το αίτημα «επιδότησης εταιριών» για να κάνουν δρομολόγια από και προς τα Ιωάννινα. Το σχήμα αυτό έχει δοκιμαστεί κατά καιρούς, με κυμαινόμενα αποτελέσματα. Μια καλή του εκδοχή, είναι στο αεροδρόμιο της Αγχιάλου, όπου, σύμφωνα με τα δεδομένα του Official Airline Guide, οι τακτικές πτήσεις θα αυξηθούν φέτος (σύμφωνα με τα προγράμματα), κατά 140% σε σχέση με πέρυσι. Βασικά, αυτό επιτεύχθηκε με τη σύναψη συμφωνιών με τη Eurowings, θυγατρική της Lufthansa.

Δεν είναι όμως όλα τα παραδείγματα θετικά και πάντα, υπάρχει το ερώτημα του ποιος επιδοτεί ποιον. Αν δηλαδή υπάρχει μια επενδυτική συμφωνία «δούναι και λαβείν» μεταξύ επιχειρηματιών ή απλά, υπάρχει μια ροή δημόσιων χρημάτων σε ιδιώτες αποδέκτες. 

Μια ακόμα παράμετρος όμως, είναι η εξής: αυτό το επενδυτικό σχέδιο δεν παράγει τουριστικό προϊόν. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι αν έρθουν πέντε περισσότερες πτήσεις θα αυξηθεί η «τουριστική πίτα» στα Ιωάννινα. Η περιοχή προσελκύει συγκεκριμένο τουριστικό ενδιαφέρον, σε σημαντικά μεγέθη, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση «δωδεκάμηνος προορισμός» και πολύ συχνά, τα διεθνή τσάρτερ έρχονταν στα Ιωάννινα για να διοχετεύσουν τουριστικά πλήθη προς άλλες περιοχές, ακόμα και εκτός Ηπείρου.

Κοινώς, το αεροδρόμιο είναι μεν μια σημαντική υποδομή, είναι επίσης μια υποδομή που «πρέπει να γίνει χρήσιμη» γιατί κόστισε πολλά χρήματα χωρίς όμως να έχει συγκεκριμένη ή σταθερή στοχοθεσία και σχέδιο, αλλά ο τουριστικός επιχειρησιακός σχεδιασμός των Ιωαννίνων μάλλον δεν μπορεί να ξεκινάει και να τελειώνει από το αεροδρόμιο…