Τελικά, τι μπάλα θέλουμε;

Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να συνοψίσει όλες τις διαστάσεις και όλα τα συναισθήματα που προκαλεί η μπάλα στον φίλαθλο και να γεμίσει άπειρες αφιερωματικές σελίδες με τις στιγμές που με έναν τρόπο αποδεικνύουν ότι «δεν είναι απλά ένα άθλημα».

Ας δεχθούμε λοιπόν ότι δεν είναι μόνο άθλημα.

Ότι είναι και ένας ισχυρότατος συμβολισμός για ανθρώπους και κοινωνίες που ταυτίζονται με ό,τι θεωρούν πιο ταιριαστό από αυτά που προσφέρει η ποδοσφαιρική ομάδα αναφοράς.

Ο ΠΑΣ Γιάννινα λόγου χάρη, σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο είναι, σε πολύ σημαντικό βαθμό, μέσο πολιτικής μόχλευσης και μια ομάδα μπορεί να υπάρχει και χωρίς κόσμο (όπως ο Βόλος πχ…), έχει ακόμα οπαδούς που τον στηρίζουν στο γήπεδο και έξω από αυτό.

Ο ΠΑΣ είναι το τελευταίο διάστημα η τρίτη ομάδα με όνομα «βαρύ» και περιεκτικό, που οδεύει προς τη Γ’ εθνική. Προηγήθηκε η Παναχαϊκή, τώρα το σκέφτεται και η Λαμία. Η αιτία είναι ότι δεν υπάρχει πλέον ο «σωτήρας επενδυτής» στο παιχνίδι.

Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα, η Γ’ εθνική (ή και η Δ’, αν επανέλθει), μπορεί να κρατήσει για πάντα ακόμα και ιστορικές ομάδες με οπαδική βάση, οι οποίες όμως εξαρτώνται αποκλειστικά από τις προθέσεις του ενός.

Γιατί αυτό συμβαίνει τελικά. Μια ομάδα που καθορίζεται από το επενδυτικό σχέδιο ενός και μόνο ανθρώπου, είναι καταδικασμένη να εξαρτάται από τις διαθέσεις και τις οικονομικές του δυνατότητες.

Η οικογένεια Χριστοβασίλη για παράδειγμα, ήρθε στα Γιάννενα ως σχεδόν φυσιολογικό επακόλουθο μιας μεταβατικής περιόδου υπό τον Κούγια, τον καιρό που οι νόμοι στο ποδόσφαιρο ήταν μπαλαντέρ και επιτρέπονταν διάφορες ακροβασίες για να «επανεκκινήσει» ένας σύλλογος, συχνά με χαμένους τους ποδοσφαιριστές, το δημόσιο συμφέρον, αλλά με χαρούμενους τους οπαδούς.

Κάμποσα χρόνια μετά, η οικογένεια Χριστοβασίλη είναι διοικητικά ανεπιθύμητη στα Γιάννενα, αλλά παραμένει στη διοίκηση μιας διαλυμένης ΠΑΕ, με πλείστα όσα ερωτηματικά να ξεπηδούν από τα λογιστικά βιβλία, τις δαπάνες, τα έσοδα. Μιας ΠΑΕ που μετράει μέρες μέχρι να υποβιβαστεί για οικονομικούς λόγους και χωρίς κανείς από τους ιθύνοντες να έχει δώσει μια επαρκή και αναλυτική εξήγηση πώς έφτασε εδώ η κατάσταση.

Μέσα λοιπόν σε αυτή την κατάσταση που αναδύει τη γνώριμη αναξιοπιστία του ελληνικού ποδοσφαίρου, υπάρχει ένα και βασικό ερώτημα που ισχύει και για τον ΠΑΣ, αλλά και για κάθε άλλη ομάδα που βρίσκεται σε ανάλογη θέση: θα συνεχίσει να περιμένει σωτήρες επενδυτές που θα τους κυνηγάει σε 10-15 χρόνια, εναλλακτικά θα μένει απλά μετέωρη αν αποφασίσουν να φύγουν ή θα δημιουργήσει ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο ενδεχομένως να μπορέσει να φτιάξει περισσότερα από μια πεπερασμένη αίσθηση ποδοσφαιρικού μεγαλείου;

Η «μπάλα που θέλουμε», η μπάλα της Κυριακής, η ταύτιση με την ομάδα στη νίκη και στην ήττα, η καφενειακή κουβέντα και η ανάλυση του «τι θα γινόταν αν», είναι μια συλλογική υπόθεση. Το οικονομικό συμφέρον δεν ταυτίζεται ποτέ με τον χώρο που το θρέφει, είναι απρόσωπο, χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις, πόσο μάλλον για ριψοκίνδυνες και αβέβαιες επενδύσεις, όπως είναι μια ποδοσφαιρική ΠΑΕ σε κρίση. 

Οι καιροί είναι σαφώς δύσκολοι, οικονομικά και γενικά. Τα επιχειρήματα όμως ότι οι οποιοιδήποτε εναλλακτικοί και συνθετικοί τρόποι κολλάνε στο «εδώ δεν είναι Αγγλία», απλά επιβεβαιώνουν το αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκεται (και οδηγεί) η μόνιμη προσμονή και μονήρης μεθοδολογία για τον «σωτήρα επενδυτή»…