Τα πολλά πτυχία και η «αριστεία»

Μοιάζουν με μια αλλόκοτη ισορροπία της καθημερινότητας, οι ιστορίες που δημοσιεύονται ή κυκλοφορούν σχετικά με προσόντα, πτυχία, νομικές προϋποθέσεις κ.ο.κ., το τελευταίο διάστημα.

Ένα κωμικοτραγικό «γιν και γιανγκ» για τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.

Ενώ λοιπόν το σύστημα χρησιμοποιεί το επιχείρημα της αριστείας για να δικαιολογήσει σχεδόν τα πάντα και για να πυροδοτήσει με τα πιο ταπεινά κριτήρια, τους χειρότερους κοινωνικούς αυτοματισμούς, δεν έχει καμία απολύτως αναστολή να παραβεί το ίδιο του το «ηθικό σχήμα», ενίοτε και νομικές προϋποθέσεις.

Μια βασική εξήγηση που πρέπει να υφίσταται, για τη συνέχεια του κειμένου, είναι ότι ένα πτυχίο δεν χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, ούτε τον κατηγοριοποιεί ως καλύτερο ή πιο ικανό.

Επιπλέον, μια διάσταση είναι η εξής: οι «εξισώσεις πτυχίων» που είναι μια τάση τελευταία, έχουν δημιουργήσει μια απέραντη στέπα στα εργασιακά δικαιώματα.

Τα πτυχία μπορεί να πιστοποιούν την ύπαρξη ικανοτήτων και δεξιοτήτων, μπορεί και όχι.

Επίσης, υπάρχουν και αντεπιχειρήματα. Οι «καίριοι άνθρωποι» θέλουν «καίριους συνεργάτες» δίπλα τους. Ανθρώπους με τους οποίους πορεύονται για χρόνια, ανθρώπους που ενδεχομένως είναι ικανοί, στελέχη που «κάνουν τη δουλειά», άτομα στα οποία υπάρχει κάποια υποχρέωση ή και όλα τα παραπάνω.

Δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί έχουν κάποιο πτυχίο.

Βέβαια, εφόσον ο νόμος λέει «πτυχίο», θα περίμενε κανείς την εξουσία να τον τηρεί.

Όταν και αν δεν τον τηρεί, απλώς αφαιρεί και άλλο από το ηθικό της ανάστημα.

Το οποίο δεν είναι και στα ύψη, μεταξύ μας…