Τα 586 στρέμματα που ανήκουν στην πόλη...

Τα 586 στρέμματα του παλαιού στρατοπέδου Βελισσαρίου έχουν γίνει το μήλο της έριδος των ημερών μας, κατά κύριο λόγο ανάμεσα στο Δήμο και στο Ταμείο του Στρατού, το οποίο διαχειρίζεται τα ακίνητα περιουσιακά στοιχεία του. Το ζητούμενο είναι το τι μπορεί να γίνει με αυτό τον νέο και «αχανή» για τα δεδομένα της πόλης μας τόπο. Η καθ’ ολοκληρία παραχώρηση του στρατοπέδου μοιάζει δελεαστική από κάθε άποψη. Ακούγεται ότι ένα νέο πάρκο, πιθανόν ως αυτονόητη προέκταση του Πάρκου Πυρσινέλλα, είναι ό, τι καλύτερο μπορεί να συμβεί. Είναι έτσι όμως; Είναι σε θέση ο Δήμος να σχεδιάσει, να διαμορφώσει, να λειτουργήσει αλλά και να συντηρήσει μία τόσο μεγάλη έκταση; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική, αν κρίνει κανείς από την βραδύτητα στην ολοκλήρωση των έργων στο διπλανό Πάρκο και της Κεντρικής Πλατείας, αν κρίνει κανείς από την κατάσταση που βρίσκονται τα διάφορα πάρκα ή αλσύλλια μέσα στην πόλη τα οποία έχουν αφεθεί στην τύχη τους, στη φθορά και την απαξίωση, απέχοντας μακράν απ’ το να είναι οι απαραίτητοι και ζωτικοί χώροι για την λειτουργία της πόλης και όχι τσιμενταρισμένα και απερίγραπτα εκτρώματα όπως το νεότευκτο πάρκο κάτω από την Στρατολογία, το οποίο ούτε προσελκύει τον άμεσα ενδιαφερόμενο κόσμο αλλά ούτε αποτελεί κάποιο (και παρά την εξαιρετική του θέση) σημαντικό τοπόσημο για τον ξένο επισκέπτη. Η επίρριψη ευθυνών είναι εύκολο πράγμα. Ο καθένας μπορεί να βρει στόχο οπουδήποτε και αν στραφεί: στις προηγούμενες δημαρχίες αλλά και στη νυν δημοτική αρχή και αυτό μπορεί να το πράξει με πολύ μεγάλη ευκολία. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι το τι θα κάνουμε με αυτό το «ουρανοκατέβατο» δώρο του πρώην στρατοπέδου. Όσον αφορά τις προτάσεις που μάλλον αμήχανα έχουν δημοσιευτεί έχουμε να σημειώσουμε τα εξής: α) Η εξ ολοκλήρου αξιοποίηση του στρατοπέδου για την χρήση του ως πάρκου με ποδηλατόδρομο και άλλα διακηρυγμένα κοινωφελή στα οποία αρέσκεται η διαδικτυακή ρητορεία, είναι εντελώς ανεδαφική. Η αιτιολόγηση που την συνοδεύει, ότι δηλαδή οι κάτοικοι της Βρυσούλας και του Βοτανικού δεν διαθέτουν κάποιο χώρο υπαίθριας αναψυχής είναι έωλη. Τι θα έπρεπε να πούνε τότε οι κάτοικοι του κέντρου και των «μέσα» συνοικιών της πόλης που δεν έχουν απολύτως τίποτε; β) Η μερική οικοδομική αξιοποίηση από το Ταμείο είναι εν πρώτοις αποδεκτή εφόσον ο σκοπός περιορίζεται στην ανέγερση ορισμένου αριθμού κατοικιών. γ) Η χωροθέτηση του στρατοπέδου προκειμένου να ανεγερθούν νέα δημόσια κτίρια, πιθανά της Περιφέρειας ή κάποιων άλλων υπηρεσιών που μέχρι στιγμής δεν έχει αποσαφηνιστεί ποιες είναι, δεν ευσταθεί. Εάν υπάρχει κάποιο κτίριο για την Περιφέρεια και τις υπηρεσίες που φιλοξενεί, αυτό είναι το κτίριο του παλιού Πανεπιστημίου επί της λεωφόρου Δομπόλη. Η απομάκρυνση κρίσιμων υπηρεσιών εκτός του σχεδιαζόμενου κυκλοφοριακού δακτυλίου δεν θα λύσει από μόνη της προβλήματα φόρτου και κορεσμού, αλλά θα προσθέσει καινούργια. δ) Με τα ισχνά οικοδομικά δεδομένα που επικρατούν στο λεκανοπέδιο τα τελευταία χρόνια, η διάθεση του δυτικού τμήματος του στρατοπέδου προς την πλευρά της κεντρικής λεωφόρου και μέχρι τη ράχη όπου βρίσκονται τα ιστορικά κτίρια της οθωμανικής πολυτεχνικής σχολής για ανέγερση κατοικιών σε ρυμοτομημένα οικόπεδα, μπορεί να εξεταστεί ως η πιο ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη λύση σε σχέση με όλες τις προτάσεις που έχουν παρουσιαστεί έως σήμερα. Το όριο αυτών των κατοικιών μπορεί να φθάσει μέχρι λίγο πριν το συγκεκριμένο ύψωμα, το οποίο μπορεί να γίνει πάρκο ή άλσος που θα φθάνει μέχρι την λεωφόρο Νικοπόλεως που βρίσκεται από πίσω. Κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να εξυπηρετηθεί η ανάγκη για υπαίθριους χώρους αναψυχής, όχι μόνο για την Βρυσούλα και τον Βοτανικό, αλλά και για τις γειτνιάζουσες Εργατικές Κατοικίες. ε) Η μεταφορά του σταθμού υπεραστικών λεωφορείων είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε και εδώ, παρουσιάζεται μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την εγκατάστασή του. Η βόρεια πλευρά του στρατοπέδου που βρίσκεται στις υπώρειες του λόφου της Κιάφας είναι το πλέον κατάλληλο σημείο για αυτή την υλοποίηση. Ένας νέος σταθμός με λιγοστές θέσεις στάσης για τα λεωφορεία, με δρόμο χαμηλής όχλησης ο οποίος θα συνδέει τις δύο εκατέρωθεν λεωφόρους προσφέροντας απρόσκοπτη πρόσβαση σε όλα τα οχήματα και στάσεις αστικών λεωφορείων καθώς και αγοραίων οχημάτων σε λογική απόσταση από τον ίδιο τον σταθμό, αποτελεί μία πρόταση που θα πρέπει –κατά την άποψή μας– να εξεταστεί σοβαρά. Αυτό που απομένει είναι η διεκδίκηση εκ μέρους των τοπικών αρχών από το αρμόδιο Υπουργείο. Πιστεύουμε ότι με τον τρόπο μας συμβάλλουμε στην απαιτούμενη επιχειρηματολογία και στην δημόσια διαβούλευση που βρίσκεται εν εξελίξει.