Σηκώνοντας μαύρη σημαία στη μουσική

Πριν από 43 χρόνια, μια καλιφορνέζικη μπάντα όρισε ξανά τους κανόνες του hardcore ήχου, με το πρώτο της LP: οι Black Flag που το καλοκαίρι έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, κυκλοφόρησε το Damaged.

Μέχρι τότε, η παρέα Γκρεγκ Τζιν είχε κυκλοφορήσει ένα σινγκλ και ένα EP.

Το Damaged όμως ήταν ακριβώς ό,τι αναπαριστούσε το εξώφυλλο: Ο Χένρι Ρόλινς, αυτό το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας, να σπάει το είδωλό του στον καθρέφτη.

Το πανκ δεν ήταν κάτι ξένο τότε, αντίθετα μάλιστα, ήταν σε συνεχή ανοδική τάση και δημοφιλία. Οι Black Flag όμως ήταν αποφασισμένοι να φτιάξουν, εκτός από έναν εμβληματικό δίσκο, ένα συνολικό μνημείο αντικουλτούρας, πετώντας από το παράθυρο τα μέχρι τότε γνωστά.

Καταρχάς, στην ίδια μπάντα συνυπήρχαν ο Ρόλινς, ο οποίος πρέπει να έχει γράψει πλέον τόσα πολλά πράγματα, έμμετρα και μη, που αν τα βάλεις σε σειρά, μπορεί να φτάνουν στον Άλφα του Κενταύρου, αλλά και ο Τζιν, «ο καλύτερος θορυβώδης κιθαρίστας μετά τον Τζόνι Θάντερς» και ένας από τους τρεις κορυφαίους πανκ κιθαρίστες όλων των εποχών. Μαζί τους ήταν και ο Ντεζ Καντένα, μια ακόμα θρυλική μορφή που στοιχειώνει το αμερικάνικο γκαράζ πανκ, καθώς και οι Τσακ Ντουκόφσκι στο μπάσο και ο Ρόμπο, στα ντραμς.

Ο δίσκος παραμένει ένα ανελέητο σφυροκόπημα λέξεων, ρυθμού και μελωδιών (ναι, ναι και μελωδιών), με συνεχή εξεγερτικά καλέσματα, πέραν του υμνικού Rise Above. Επίσης, η μπάντα που μοντελοποίησε τον άδολο μουσικό τσογλανισμό, σήκωσε κάθε γάντι που της πετάχτηκε, όπως αυτό το σκηνικό:

Όταν η MCA αρνήθηκε να διανείμει το άλμπουμ, o πρόεδρός της Αλ Μπεργκάμο δήλωσε ότι «ως πατέρας δύο παιδιών, βρήκα τον δίσκο πολύ αντι-γονεϊκό». Η μπάντα λοιπόν πήρε τη δήλωση και την τύπωσε πάνω στον δίσκο, πάνω από το σήμα της MCA…

Το σύνολο «εξώφυλλο-μινιμαλιστικό σήμα-οργίλες μουσικές και στιχουργικές δηλώσεις» δημιούργησε τα θεμέλια για τον μύθο των Black Flag.

Το Artforum αναγόρευσε τη φωτό του εξωφύλλου σε «εικονική», οι κριτικοί αρχικά μάλλον αγνόησαν το άλμπουμ, αργότερα όμως το ανακάλυψαν ξανά, ειδικά όταν ο Ρόλινς ακολούθησε την καριέρα αρχιεπισκ… εεε… σόλο καλλιτέχνη στο χαρντκόρ, αλλά και σε όποια τέχνη ή δραστηριότητα που περιλαμβάνει ομιλία.

Εν τέλει, το Damaged, εκτός από συμβολικό άλμπουμ, είναι και εξαιρετικό. Το ίσως καλύτερο κομμάτι του, το Gimmie Gimmie Gimmie ακολουθείται από το ειρωνικό Six Pack (καλά, όλα σχεδόν ειρωνικά είναι), το Damaged II, το Depression, το Thirsty and Miserable κ.ο.κ.