Run&Out: Το παιχνίδι που ήρθε από «τον κακό μας τον καιρό».

Σε περίπου ένα μήνα, ο Μιχάλης Μερτζιανίδης, καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο 10ο δημοτικό Ιωαννίνων, θα τιμηθεί στη Βιέννη με το βραβείο Fair Play (Fox award) του European Fair Play Movement και της AIPS Europe. Ίσως τελικά όμως η τελετή να γίνει στην Ελλάδα, για έναν βασικό λόγο: ο Μιχάλης Μερτζιανίδης, παρότι είναι ο «πατέρας» του παιχνιδιού Run&Out που ξεκίνησε από το 10^ο δημοτικό Ιωαννίνων πριν από έξι χρόνια, λέει και ξαναλέει ότι αυτός, είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ. «Ήρθα στα Γιάννενα το ’10 και πήγα να δω το σχολείο όπου τοποθετήθηκα. Το 10^ο, πολύ μεγάλο σχολείο, είχε πάρα πολλά παιδιά και πολλές ιδιαιτερότητες, αλλά από την πρώτη στιγμή που πάτησα εκεί δέθηκα μαζί τους» περιγράφει ο ίδιος στον «Τύπο», που του ζήτησε να πει την ιστορία του παιχνιδιού και πώς αυτό γεννήθηκε.

«Μετά τα Χριστούγεννα του ‘10 έπιασαν οι γνωστές βροχές των Ιωαννίνων. Το σχολείο έχει υπόστεγο, αλλά κάτι έπρεπε να κάνουμε για να περνάμε την ώρα μας. Καλή η γυμναστική, αλλά δεν αρκεί. Τότε μου ήρθε η πρώτη ιδέα. Σχεδίασα κύκλους με κιμωλία και ξεκινήσαμε να παίζουμε το παιχνίδι» περιγράφει και συνεχίζει: «Και η βροχή συνεχιζότανε right through που λέει και το άσμα. Όταν τελικά σταμάτησε και βγήκαμε ξανά στην αυλή, τα παιδιά θέλανε να παίζουνε το παιχνίδι που στο μεταξύ είχε γεννηθεί».

Μετά, ήρθε η ώρα της ονοματοδοσίας: «Παίζαμε το ‘αυτό’, έτσι το λέγαμε μέχρι τότε. Προσθέταμε πράγματα διαρκώς και κάποια στιγμή μου λένε τα παιδιά της Γ’ και της Δ’ τάξης ‘να κάνουμε ένα πρωτάθλημα’. Ναι, αλλά πρέπει να βρούμε όνομα. Στο ένα τμήμα μου είπανε να βάλουμε αγγλικό τίτλο ‘γιατί θα γίνει γνωστό και ολυμπιακό άθλημα’. Από εκεί βγήκε το Run. Στην αρχή λέγανε Run & Ουστ, αφού τους πετάμε έξω». Αυτό δεν ήταν ήταν το τελικό όνομα, βεβαίως, αλλά το Run&Out ήρθε πολύ γρήγορα. Το σήμα, το φιλοτέχνησε η σύζυγος του Μιχάλη, Κάτια, και έτσι ξεκίνησε το πρωτάθλημα στο 10^ο δημοτικό. «Στον τελικό που έγινε στο σχολείο, 29 Νοέμβρη του 2010 ήταν 1.000 άτομα στην αυλή. Μετά θέλανε να παίξουνε και οι υπόλοιπες τάξεις, οπότε εξαπλώθηκε» περιγράφει ο Μ. Μερτζιανίδης.

Στο συνέδριο του ΤΕΦΑΑ

Αυτά, τα είδε ο Σάκης Λάιος, παλιός προπονητής του μπάσκετ, που ήταν τότε στα Γιάννενα και προσκάλεσε το σχολείο να πάει στην Κομοτηνή, στο ΤΕΦΑΑ, τον επόμενο χρόνο, για να πάρει μέρος σε διεθνές συνέδριο. «Τότε θυμάμαι ότι είχαμε πρόβλημα με τη μετακίνηση, γιατί ήταν 24 παιδιά, οι συνοδοί κ.λπ. Ήμασταν τυχεροί που ο διευθυντής ο Τάσος ο Γιούνης, που έλεγε ‘προχώρα, είμαι μαζί σου’. αυτή την ιστορία την έχει στηρίξει πολύς κόσμος. Μέχρι την τελευταία στιγμή όμως δεν θα πηγαίναμε. Ήταν Πέμπτη και έπρεπε να απαντήσουμε την επόμενη μέρα. Τότε ήταν αντιδήμαρχος η Βούλα η Τσίλη. Έτσι βρέθηκε η λύση. Η Τσίλη είχε το γιο της στην Κομοτηνή, στη Νομική, και ήξερε ήδη ότι ήταν να πάρει μέρος ένα σχολείο από τα Γιάννενα στο συνέδριο. Την πήρε ο Τάσος τηλέφωνο μήπως βρεθεί άκρη, του λέει ‘εσείς είστε αυτό το σχολείο;’ Και έτσι πήγαμε. Τα παιδιά σήμερα είναι Γ’ λυκείου, αλλά το θυμούνται ακόμα». Στη συνέχεια ξεκίνησε το πρωτάθλημα με 15 σχολεία. Η διοργάνωσε αφιερώθηκε τότε στο ίδρυμα «Ελπίδα» και κάθε ομάδα πήρε το όνομα ενός παιδιού του ιδρύματος.

Πώς παίζεται;

Όλη τάξη είναι μια ομάδα. Γίνονται 3 games. Σε κάθε game παίζουν 12 παιδιά. Τα 12 υποχρεωτικά στο 1^ο τα 12 άλλα υποχρεωτικά στο 2^ο. Στο 3^ο μπορούν να μπουν όσοι επιλεχθούν. «Θα παίξουνε όλοι δηλαδή, ανεξάρτητα αν είναι καλοί ή κακοί αθλητές. Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να πάρει έναν πόντο που να είναι χρήσιμος και να δώσει το παιχνίδι στην ομάδα του». 

Ο Μιχάλης περιγράφει το Run&Out ως παιχνίδι αντίληψης κυρίως και όχι αθλητικής ικανότητας. «Τα παιδιά είναι προσεκτικά και συγκεντρωμένα όταν παίζουν, γιατί γνωρίζουν ότι κάθε κίνησή τους μετράει. Επίσης, υπάρχουν ποινές, αυστηρές: κίτρινη, πορτοκαλί, κόκκινη κάρτα. Δεν κουνιέται φύλλο δηλαδή. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα κερδίζει. Όλα τα μετάλλια και τα διπλώματα είναι ίδια για όλους, είτε κερδίσουν είτε χάσουν. Μας νοιάζει να περνάμε καλά και γι αυτό μένει τόσο καιρό γιατί το αγαπάνε τα παιδιά».

Η στιγμή που θυμούνται όλοι

Ενόψει της βράβευσης, ο Μιχάλης θυμάται μια από τις καλύτερες στιγμές του παιχνιδιού και την περιγράφει ως εξής: «Στο πρωτάθλημα με τα 15 σχολεία, είναι ένα παιδί τρομερά φιλότιμο, κάπως πιο αργό από τα υπόλοιπα στο παιχνίδι και χαίρεται τρομερά που συμμετέχει. Στην αρχή δεν ήταν στην ομάδα και καταστεναχωρήθηκε. Συζητήσαμε και είπαμε να μπει βοηθός προπονητή και να παίζει στο τρίτο game. Όντως, είναι 2-0 το σκορ και μπαίνει να παίξει. Φτάνει στην πρώτη βάση, φτάνει και στη δεύτερη και πρέπει να φτάσει στην τρίτη για να πάρει τον πόντο. Το σκηνικό είναι σαν ταινία γιατί παρακαλάμε όλοι να τα καταφέρει. Περνάει τη γραμμή και γίνεται χαμός, τον αγκαλιάζουν όλοι, πανηγύρια, κλάματα οι γονείς, οι γυμναστές. Την άλλη μέρα, γίνεται πάλι το ίδιο. Φτάνει στη δεύτερη βάση και έχει έναν αμυντικό μπροστά του, που θα μπορούσε να τον πετάξει έξω, αλλά αυτός σταματάει και δεν κάνει τίποτα. Ο μικρός περνάει και σημειώνει πόντο Δεύτερος χαμός. Πάω και ρωτάω τον αμυντικό ‘το θελες αυτό ρε συ;’ και μου λέει: ‘Μεταξύ μας, τον είδα χτες πόσο χάρηκε και είπα γιατί να του κόψω τη χαρά εγώ σήμερα;’». 

Τελικά, το Run&Out βασικά έδωσε χώρο έκφρασης (και όχι ανταγωνισμού) σε όλα τα παιδιά. Έφτιαξαν ακόμα και μια μικρή ταινία (δείτε τη στην πρώτη ευκαιρία) και τώρα, θα αναγνωριστεί με κάθε επισημότητα η συμβολή του παιχνιδιού στη διαμόρφωση προσωπικότητας. «Έχουμε φοβίσει τόσο τα παιδιά με τα δικά μας, το λέω και για μένα και για τις κόρες μου, που προσπαθούν να βρούνε τη διέξοδο. Αν τους δοθεί με οποιοδήποτε τρόπο η διέξοδος θα το χαρούν πολύ. Λέω συνέχεια στους γονείς ‘εμπιστευθείτε τα παιδιά, δώστε τους χώρο. Προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο μεν γι αυτά, αλλά είμαστε συνέχεια με ένα ‘μη’ στο στόμα».