Οι μούσες και η Ραμόνα

Στη δεκαετία του ’80, οι γυναίκες ήταν στις πολεμίστρες του ροκενρόλ, ειδικά του ποστ πανκ. Εκτός από φιγούρες όπως η Ντέμπι Χάρι ή η Σούζι, υπήρχαν και μπάντες όπως οι Throwing Muses.

Εκεί λοιπόν έπαιζαν δύο ετεροθαλείς αδερφές: Η Τάνια Ντόνελι και η Κριστίν Χερς.

Όταν ήρθε το πλήρωμα του alternative χρόνου για το ροκενρόλ, δηλαδή η δεκαετία του ’90, οι Throwing Muses είχαν ήδη τέσσερα άλμπουμ, καθότι η 4AD Άιβο Ράσελ έδινε στέγη, βήμα και μικρόφωνο σε όλες αυτές τις μπάντες που έπαιζαν «αλλιώς».

Το 1991 λοιπόν, οι ημιαδερφές Χερς-Ντόνελι κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που μπορεί αργότερα να επισκιάστηκε από το University (και το υπερηχητικό Bright Yellow Gun), αλλά ήταν η πραγματική έφοδος της μπάντας στον ουρανό.

Το The Real Ramona ήταν οι Pixies χωρίς τον Μπλακ Φράνσις, ήταν η ποπ ως τέχνη, ήταν επίσης η σχεδόν ξεκούρδιστη ακολουθία των συνθέσεων των δύο, με τη φωνή της Χερς.

Πάνω από όλα όμως, το άλμπουμ κουβαλούσε ένα συναίσθημα που σπάνια βρισκόταν, σε τόση αφθονία. Ακούστε πχ το Two Step για να καταλάβετε το επίπεδο επιρροής που έλαβε, αλλά και άσκησε συνθετικά η μπάντα, από το παρελθόν της μέχρι το μέλλον της.

Εκεί λοιπόν που οι Pixies ήταν ήδη σούπερ άγριοι, που οι νέες δυνάμεις κόβανε τα τζιν κάτω από το γόνατο και τα φορούσανε με αρβύλες, εκεί που διάφοροι παράξενοι παίζανε μέταλ μαζί με ραπ, οι TM διδάξανε ξανά τις μελωδίες.

Η συνέχειά τους ήταν διαφορετική. Η Χερς ήταν σαφώς πιο αλέγρα μουσικά (ακούστε πχ το Purgatory Paradise που βγήκε το 2013), η Ντόνελι έφυγε και έφτιαξε αρχικά τις Breeders, μαζί με τις δίδυμες Κέλι και Κιμ Ντιλ και λίγο αργότερα, έκανε τους Belly.

Η δε Χερς συνεχίζει ακόμα με τους Throwing Muses ως τρίο. Πιο πρόσφατη εμφάνιση, ήταν αυτή του 2023 με το Clear Pond Road.