Οι άλλοι καλλιτέχνες του δρόμου!

Toυ Βασίλη Φλούδα

Όχι, δεν μιλάω για τους μουσικούς ή τους ζωγράφους. Μιλάω για μια άλλη, λιγότερο ρομαντική συνομοταξία δημιουργών: τους «καλλιτέχνες» της καθημερινής αυθαιρεσίας στον δημόσιο χώρο.

Πρώτοι και καλύτεροι, οι «μάστερ του διπλοπαρκαρίσματος». Αυτοί που αφήνουν το αυτοκίνητο με αλάρμ «για ένα λεπτό», στη μέση του δρόμου ή πάνω σε διαβάσεις, αδιαφορώντας για τα πάντα.

Ακολουθούν οι «αρχιτέκτονες του εμποδίου», που καταλαμβάνουν πεζοδρόμια με τραπεζοκαθίσματα, γλάστρες, πινακίδες, μηχανάκια και ό,τι άλλο μπορεί να μετατρέψει μια απλή διαδρομή σε σλάλομ. Αν κινείσαι με αμαξίδιο ή καρότσι, απλά… καλή τύχη.
Έπειτα έχουμε τους «μοντέρνους κολλάζ καλλιτέχνες». Αφίσες σε στύλους, βιτρίνες, κάδους, πινακίδες, δέντρα. Πανό που αιωρούνται σαν μόνιμες εγκαταστάσεις. Και φυσικά, graffiti – όχι εκείνα τα καλλιτεχνικά που ομορφαίνουν έναν τοίχο, αλλά τα πρόχειρα, αυτά που φωνάζουν «ήμουν εδώ και δεν με ένοιαζε». Μαζί τους και οι «διακοσμητές τοίχων», που γεμίζουν προσόψεις με κάθε είδους εφήμερα υλικά.

Μην ξεχνάμε και τους «performance artists του σκουπιδιού»: εκείνους που αφήνουν τις σακούλες τους όπου τους βολεύει, επειδή το καλάθι ήταν πέντε βήματα πιο μακριά. Ή αυτούς που αποθέτουν στρώματα και καναπέδες δίπλα σε δέντρα, λες και τους ακολουθεί συνεργείο καθαριότητας με GPS.

Και για να μην αδικήσουμε κανέναν, ας προσθέσουμε και τους «ηχολήπτες της νύχτας», που θεωρούν τις κατοικημένες περιοχές ιδανικές για να δοκιμάσουν την ένταση των ηχείων τους ή το τελευταίο remix.

Η πόλη μας, δυστυχώς, φιλοξενεί μια ιδιότυπη σχολή τέχνης. Μόνο που δεν είναι τέχνη αυτό – είναι ασέβεια. Ο δημόσιος χώρος είναι ο κοινός μας χώρος, είναι προέκταση του σπιτιού μας, και δεν είναι το μέρος όπου ξεφορτώνουμε την αδιαφορία μας.
Δεν χρειάζεται ταλέντο για να σεβαστείς μια ράμπα, ένα πεζοδρόμιο, έναν κάδο. Θέλει απλώς να μη φέρεσαι σαν να είσαι μόνος σου στην πόλη.

Γιατί η πόλη δεν χτίζεται με μπετόν, αλλά με συμπεριφορά.

*Ο Βασίλης Φλούδας είναι οικονομολόγος-περιφερειολόγος