Κάθε Πρωτοχρονιά, φέρνει μαζί της την ελπίδα του νέου και του καλύτερου. Κανένας δεν έχει την ψευδαίσθηση, βέβαια, ότι το καλύτερο θα έρθει και κανένας δεν ξεχνά ότι το βασικό μοτίβο με το οποίο κινούνται τα πράγματα από την αρχή της ιστορίας της ανθρωπότητας δεν αλλάζει επειδή ο δείκτης του ρολογιού δείχνει το πρώτο δευτερόλεπτο μιας νέας χρονιάς. Ο χρόνος έχει τους δικούς του αδυσώπητους κανόνες. Απλώς μία φορά κάθε 365 μέρες, μας κλείνει το μάτι και μας ανοίγει μια χαραμάδα ελπίδας. Την επομένη, η χαραμάδα δεν υπάρχει… Ίσως αυτή να είναι η μοίρα της ημέρας της Πρωτοχρονιάς.
Και η μοίρα η δική μας; Σε μια χώρα που βιώνει με τρομακτικό τρόπο τη γενικότερη περιδίνηση του κόσμου, το μέλλον δεν μπορεί να αργεί συνέχεια.
Αφού όλα απέτυχαν, από τη μεμψιμοιρία και τον «κυνικό ρεαλισμό», μέχρι το σιχτίρι στους άλλους, ίσως ήρθε η ώρα να φτιάξουμε κάτι με τα υλικά μιας πραγματικής «ουτοπίας». Και τα υλικά μιας τέτοιας «ουτοπίας» είμαστε εμείς οι ίδιοι, και όχι κάποιες «πεφωτισμένες ηγεσίες». Δεν υπάρχουν ούτε σωτήρες ούτε από μηχανής θεοί. Αλλά μόνο ο καθένας από μας που πια δεν μπορεί να προχωρά τον δικό του μοναχικό δρόμο, χωρίς να νοιάζεται για τον διπλανό του και χωρίς να νιώσει τη συλλογική ευθύνη.
Καλή χρονιά