Η Μαριγώ, ο Γιάννος και στη μέση η Αμάλ

Σάββατο βράδυ στο Μουσείο Αργυροτεχνίας στο Ιτς Καλέ, έγινε η πιο ενδιαφέρουσα μέχρι στιγμής, το φετινό καλοκαίρι, πολιτιστική εκδήλωση στα Γιάννενα.

Ο Αλέξανδρος Ριζόπουλος και οι συνεργάτες-ιδες του, διασκεύασαν την ιστορία του Γιάννου και της Μαριγώς, των δύο παιδιών που αγαπιούνται από το σχολείο, αλλά έχουν τον έρωτά τους κρυφό, γιατί είναι ξαδέρφια.

Το πωγωνήσιο πολυφωνικό, ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια της ηπειρώτικης μουσικής παράδοσης, δεν είναι «ορθό πολιτικά». Η μάνα του Γιάννου, του λέει  

«Τι λες μωρέ παλιόπαιδο και φιδοφαγωμένο
η Μάρω είν’ αξαδέλφη σου πρώτη αξαδέρφισσα σου
κάλλιο να κόψω σάβανο για να σε σαβανώσω
παρά ν'ακούσω στέφανα για να 'σε στεφανώσω»

και ο Γιάννος πεθαίνει από την πίκρα του, όταν η Μαριγώ αρραβωνιάζεται. Και μετά, «συμπεθεριό και λείψανο στο δρόμο γίναν ένα» και η Μαριγώ τον ακολουθεί στο θάνατο, για να γίνουν αντρόγυνο τελικά «κάλαμος και κυπαρίσσι».

Αυτή την τραγική ερωτική ιστορία ξανάφτιαξε ο Ριζόπουλος, σε μια παράσταση περίπου 1 ώρας και 20 λεπτών, η οποία μουσικά, αποτελείται από το ίδιο το κομμάτι ως εισαγωγή, ιντερλούδιο και εξόδιο. Ανάμεσα, ο ίδιος άφηνε το ντραμ σετ του για να συμμετάσχει στο κινητικό κομμάτι και να τραγουδήσει, μαζί με την Αθηνά Κυρούση-Σαλβούτσι, τη Γεωργία Βακάλη, Ξανθούλα Ντακοβάνου και τον Ταξιάρχη Βασιλάκο. Όλοι τους συμμετείχαν κινητικά, φωνητικά, αλλά και μουσικά, παίζοντας κάποιο όργανο.

Πίσω τους, σε πιο «σταθερές» θέσεις ήταν οι Παντελής Αγκιστριώτης (λύρα-λαούτο), Βασίλης Ζιγκερίδης (κανονάκι), Γιώργος Πολυχρονιάδης (κοντραμπάσο). Μαρίνα Λιόντου-Μochament (ούτι).

Πάνω τους, στη στέγη του Μουσείο Αργυροτεχνίας, «έτρεξε» το video mapping που έφτιαξε για την περίσταση ο Κωστής Εμμανουηλίδης. Όσοι-ες δεν το είδατε, χάσατε μια από τις καλύτερες «οπτικές αξιοποιήσεις» του συγκεκριμένου χώρου, χωρίς υπερβολή.

Στη μέση όλων αυτών ήταν η Αμάλ, η κούκλα που δεν μπορείς να την κοιτάξεις στα μάτια.

Η συμβολική αναπαράσταση της εννιάχρονης Σύριας που περιπλανιέται ως πρόσφυγας, ταίριαξε στο δρώμενο ως ο καταλύτης που ενώνει τους δυο νεκρούς ερωτευμένους μετά θάνατο. «Ο Γιάννος τελικά συναντά τη Μαριγώ σε ένα επίπεδο μεταφυσικό και ενώνονται μετά θάνατον χάρη στη συμβολή μιας αθώας εννεάχρονης ψυχής, της μικρής Αμάλ», όπως έχει περιγράψει ο ίδιος ο Ριζόπουλος.

 Πάνω στη βάση του πολυφωνικού κομματιού, η μπάντα (οι Αγκιστριώτης και Ζιγκερίδης είναι μέλη των Alenti Trio, του βασικού μουσικού σχήματος που συμμετέχει ο Ριζόπουλος), πέρασε από τη μισή Μεσόγειο: από το Πωγώνι πήγε στην Κάτω Ιταλία και τους γραικάνικους ρυθμούς (στους οποίους έχουν εντρυφήσει πολλοί από τους συντελεστές της παράστασης), γύρισε στα κάτω παράλια, αλλά πέρασε και από την τζαζ, έως και για λίγο, από μερικές αδιόρατες μπλουζ κλίμακες.

Η πλατεία του Μουσείου Αργυροτεχνίας ήταν γεμάτη κόσμο. Παρόντες ήταν ο δήμαρχος Μωυσής Ελισάφ και ο γενικός γραμματέας του Δήμου Βασίλης Ζωγράφος, καθώς και ο περιφερειακός σύμβουλος Σπύρος Ριζόπουλος. Πλην αυτών, οι αρχές της πόλης ίσως φοβήθηκαν το πολιτικό (;) κόστος.

Η πλατεία ήταν γεμάτη με νέους, μεγαλύτερους, Έλληνες, ξένους, ψυλλιασμένους για το δρώμενο και εντελώς άσχετους, καθώς και πολλά παιδιά, κάθε ηλικίας και γλώσσας. Γιατί, όσο και να προσπαθιέται το αντίθετο, οι άνθρωποι μπορούν να συμβιώσουν, να γελάσουν και να κλάψουν μαζί, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει γρι ο ένας από τη γλώσσα του άλλου και του φαίνονται παράξενα τα χούγια του.

Για 'δέστε τούτ 'αντρόγενο, το πολυαγαπημένο,
που δεν φιλήθκε ζωντανό, φιλιέτ' απεθαμένο.