![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/04n@2x.png)
Η Κατερίνα Κούρου είναι φωτογράφος. Εκθέτει τα έργα της στο Photometria Photography Center στην ΚΑ Φεβρουαρίου 184, υπό τον τίτλο «Τhe (other) self». Η έκθεση θα διαρκέσει 7/12-12/1, με ελεύθερη είσοδο και θα λειτουργεί Ώρες λειτουργίας: 17:00-21:00, Πέμπτη-Κυριακή.
Σήμερα, η Κατερίνα Κούρου επιλέγει πέντε επιδραστικούς-ες φωτογράφους και γράφει λίγα λόγια γι αυτούς-ες.
Jen davis
Jen Davis. Untitled No. 11, 2005, https://www.jendavisphoto.com/eleven-years/gggztab28cwambl47lp1ssnglpkcvg.
H Jen Davis είναι Αμερικανίδα φωτογράφος της οποίας το έργο θέτει ερωτήματα σε σχέση με τα πρότυπα ομορφιάς, την ταυτότητά και τα σωματότυπα. Η ίδια έχει δηλώσει ότι πάντοτε έκανε αυτοπορτραίτο απλά δεν ήταν μέσα στις φωτογραφίες. «Στην δουλειά μου ασχολούμαι με ανασφάλειες που αφορούν το σωματότυπο μου και την άμεση αντιστοιχία ανάμεσα στην αυτό- αντίληψη και την αντίληψη των άλλων για εμάς». Η Jen Davis ήταν μεγάλη επιρροή για την προσωπική μου δουλεια, ίσως και η μεγαλύτερη. Από την στιγμή που άρχισα να μελετάω το έργο της θαύμασα το θάρρος της σε μια εποχή που το body positivity δεν ήταν καν ιδέα. Το αυτοπορτραίτο αποτελεί την υπέρτατη έκθεση για έναν δημιουργό και το έργο της Davis είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα.
Lee Friedlander
Lee Friedlander. Maria, Minneapolis, Minnesota. 1966. Gelatin silver print, 11 x 14 inches (sheet) [27.9 x 35.6 cm], https://fraenkelgallery.com/artists/lee-friedlander
O Αμερικάνος Lee Friedlander απαθανάτισε το αμερικάνικο τοπίο με «πονηρό» βλέμμα και έγινε γνωστός για τις συνθέσεις του και την χρήση αντανακλάσεων. Μια σειρά του με αυτοπορτραίτα που άρχισε να δουλεύει την δεκαετία του 1960 δημοσιεύθηκε το 2000 από την Fraenkel Gallery. Ο Friedlander έχει χιούμορ και είναι ξεκάθαρο, τα αυτοπορτραίτα του μπορούν να χαρακτηριστούν «μεταφορικά» αυτοπορτραίτα. Διαλέγει να φωτογραφίσει αντανακλάσεις του εαυτού του μέσα από βιτρίνες καθρέφτες αυτοκινήτων, την σκιά του πάνω σε αντικείμενα και ανθρώπους. Η δουλειά του Friedlander σπάει τα στερεότυπα του τι είναι αυτοπορτραίτο.
Gillian Wearing
Gillian Wearing. b. 1963 Birmingham, United Kingdom. Self-Portrait at Three Years Old, 2004, [https://www.guggenheim.org/artwork/13779].
Η Wearing είτε κάνει αυτοπορτραίτο είτε φωτογραφίζει άλλους παίζει με την ιδέα του εαυτού και του Άλλου, στόχος της η αμφισβήτηση της ιδέα του «Άλλου» ως κάτι που νομίζουμε ότι ήδη γνωρίζουμε. Η χρήση της μάσκας αποκρύπτει την ταυτότητα των υποκειμένων της ελευθερώνοντας τους ταυτόχρονα. Στην σειρά των αυτοπορταίτων της «φοράει» τα πρόσωπα μελών της οικογένειας της αλλά και δικά της πρόσωπα από την παιδική και εφηβική της ηλικία.
Duane Michals
Duane Michals. Self-Portrait as a Devil on the Occasion of my Fortieth Birthday, 1972, https://www.artnet.com/artists/duane-michals/self-portrait-as-a-devil-on-the-occasion-of-my-5YvqCD1Iz_IsOZTV7tVNSw2.
Ο Michals έσπασε πολλούς φωτογραφικούς «κανόνες», ανέτρεψε την έννοια της σύνθεσης και αδιαφόρησε για την αποφασιστική στιγμή, διαχειρίστηκε έννοιες όπως ο θάνατος και το μεταφυσικό. Ο Michals θεωρούσε ότι οι φωτογραφίες δεν πρέπει να σου λένε ότι ήδη ξέρεις, μαγεία για εκείνον δεν ήταν η αποτύπωση ενός προσώπου σε μια φωτογραφία αλλά να βλέπεις τους ανθρώπους με καινούργιους τρόπους.
Λουκάς Σαμαράς
Lucas Samaras. Self-portrait, Photo-Transformation, Polaroid SX-70 print, 1973, Getty Museum
O Λουκάς Σαμαράς έχει ένα εκτενές έργο με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Μια σειρά με περίπου 400 αυτοπορτραίτα, μια συνέντευξη του εαυτού του από τον ίδιο και γλυπτά του εαυτού του συμπληρώνουν το έργο του. Ο Σαμαράς ήταν σε μια συνεχή αυτό αναζήτηση και εξερεύνηση: « ‘Άλλοι μιλάνε για τον εαυτό τους όταν αναφέρουν αφηρημένα πράγματα. Εγώ μιλάω για τους άλλους όταν μιλάω για τον εαυτό μου.» Σε όσους αναφέρθηκαν στην δουλειά του σαν ναρκισσιστική απαντούσε ότι οι ναρκισσιστικές δουλειές είναι σαν την αυτοικανοποίηση, δεν έχουν καρπούς ενώ ο τρόπος του δημιουργεί καρπούς.
