Η καρτ βιζίτ του Ρόρι

Τον Οκτώβριο του 1976, ο Ρόρι Γκάλαχερ, πιθανώς ο πιο αγαπημένος του ροκενρόλ στα Γιάννενα, κυκλοφορούσε το έκτο του άλμπουμ: το Calling Card.

Στα στούντιο Musicland λοιπόν, στο Μόναχο, ο Ρόρι με τους Τζέρι μακ Αβόι στο μπάσο, Λου Μάρτιν στα πλήκτρα και Ροντ Ντίατ στα τύμπανα, έγραψε μεταξύ άλλων το Do You Read me, το Country Mile, το Edged in Blue και φυσικά, το Moonchild.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Την παραγωγή έκανε ο Ρότζερ Γκλόβερ των Deep Purple που εκείνη την περίοδο δεν έκανε και τίποτα τρομερό γενικά-συνήθως έβαζε κάποια μπασογραμμή στα άλμπουμ όπου έκανε παραγωγή (δεν φαντάζεστε σε πόσα το έχει κάνει).

Ο «τελευταίος ταξιδιώτης της βρετανικής μπλουζ έκρηξης των ‘60s» όπως τον χαρακτήριζε ο Τζον Μίλγουορντ στην κριτική του δίσκου, στο Rolling Stone, είχε ήδη μερικές υπερδισκάρες με τους Taste ή και μόνος του (πχ το Tattoo και το Irish Tour), αλλά το Calling Card έμελλε να είναι η απόλυτη δικαίωσή του.

Η μπάντα ήταν σαν να υπήρχε από πάντα.

«Έμοιαζαν όλοι να είναι αφοσιωμένοι στον Ρόρι. Υπήρχε μια συμμαχία, που δημιουργήθηκε από τα χρόνια σε καπνισμένα κλαμπ και ατέλειωτα ταξίδια» έλεγε ο Γκλόβερ για το άλμπουμ, που αναδύει ακριβώς αυτή τη μυρωδιά, μόλις το βγάζεις από τη θήκη του.

Ήταν ταυτόχρονα και η πιο δισδιάστατη κυκλοφορία του μέχρι τότε. Η επιρροή του Γκλόβερ, η διάθεση για κάτι πιο αναγνωρίσιμο από το die hard blues και η γενική αλλαγή των ήχων, έφεραν πχ το Moonchild.

Ο Γκάλαχερ όμως επέμενε και στα γνωστά, γράφοντας κομμάτια όπως το Public Enemy, επηρεασμένος από τα βιβλία του Ντάσιελ Χάμετ που αγαπούσε πολύ.

Η κριτική αποδοχή ήταν κάπως χλιαρή. Ο κόσμος όμως αγάπησε το Calling Card και τον Ρόρι ακόμα περισσότερο. Κάμποσα χρόνια αργότερα, ο Τζόνι Μαρ των Smiths έλεγε για το Calling Card: «Άκου το Moonchild, μιλάμε αυτό είναι ριφ! Ή το Secret Agent! Το Calling Card είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ και πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στην μπάντα του, ειδικά στον Τζέρι μακ Αβόι».