Ένα μέλλον που έρχεται, αντί να πηγαίνουμε εμείς σε αυτό

Ίσως τα πιο δύσκολα κείμενα είναι αυτά, τα πρώτα της χρονιάς.

Συνήθως, καταλήγουν σε διαδοχικά ευχολόγια και οραματικές ακολουθίες που, όταν τα κείμενα αυτά θα έχουν ξεχαστεί, στο τέλος της χρονιάς, αν τα διαβάσεις ξανά βλέπεις πόσο έξω έχουν πέσει.

Δεν είναι ακριβώς απαισιοδοξία, ούτε μόνο κυνισμός.

Η ζωή μας καθορίζεται από σημαντικά περισσότερους παράγοντες από ό,τι παλιότερα, αλλά πολλούς από αυτούς, δεν μπορούμε να τους επηρεάσουμε πολύ ή έστω, λίγο.

Ίσως ένα πρόβλημα είναι ότι το «όραμα», το «σχέδιο», τις «ιδέες», τη «δημιουργική αντιπαράθεση», τον «αγώνα για το αύριο», τα έχει αντικαταστήσει όλα μια λέξη και έννοια: η σταθερότητα.

Η σταθερότητα είναι πολύ καλή αν είσαι κτίριο ή σε κάποια θέση εξουσίας ή επίσης, ήρωας σε κλασικό ρωσικό μυθιστόρημα.

Αν όμως την επιλέγεις ως μια και οριστική συνθήκη για το μέλλον, καταντάει συντήρηση και οπισθοδρόμηση. Δύο πράγματα που είναι καλά αν είσαι πχ τρόφιμο που χρειάζεται ψυγείο ή ισπανικό εμβατήριο, όχι όμως η κοινωνία.

Δεν είναι ότι λείπει το όραμα ή ότι τα έχουμε κάνει δα όλα και δεν έμεινε τίποτα.

Τα Γιάννενα είναι μια πόλη που έχει μείνει πάρα πολύ πίσω, σε πάρα πολλά πράγματα. Δεν έχει επαρκείς υποδομές, δεν έχει καθαρή ατμόσφαιρα το χειμώνα, είναι άγνωστο πόσο «θωρακισμένη» είναι από τις νέες περιβαλλοντικές απειλές (ευτυχώς, δεν έχει δοκιμαστεί μέχρι στιγμής), έχει μια οικονομία που παράγει χρήμα για λίγους και παρέχει παροδικές δραστηριότητες για πολλούς.

Η Ήπειρος είναι μια περιοχή που έχει μάθει στη «σταθερότητα» και τις σιγουριές, των οποίων το πιο γνωστό αποτέλεσμα είναι η γήρανσή της, σε όλα τα επίπεδα και πρώτα, στο κοινωνικό.

Περιθώριο λοιπόν υπάρχει.

Το θέμα είναι ότι με αυτού του τύπου τη «σταθερότητα» δεν θα γίνουν πολλά πράγματα, όπως δεν έχουν γίνει και μέχρι τώρα, άλλωστε.

Αυτό όμως είναι ίσως και η πιο ελπιδοφόρα αρχή για ένα χρονικό ορόσημο: να προσπαθήσεις να αλλάξεις τα πράγματα και να σταθεροποιήσεις την ελπίδα...