Ένα καλύτερο 2021; Μακάρι…

Το 2020 δεν θα φύγει έτσι εύκολα, θα μας ακολουθεί και το 2021, ίσως και τα επόμενα χρόνια. Μια χρονιά πανδημίας που έφερε φόβο, απελπισία, κατάθλιψη, θάνατο και η οποία έκλεισε όμως αισιόδοξα, με το εμβόλιο κατά του κορονοϊού.

Και είναι το εμβόλιο αυτό που καλλιεργεί ελπίδες και προσδοκίες για την ίδια τη ζωή κυρίως αλλά και για κάτι άλλο: για την επιστροφή του κοινωνικού χώρου στην καθημερινότητά μας, για συναντήσεις, για ανταμώματα, για επιθυμίες οι οποίες εξαφανίστηκαν εδώ και έναν χρόνο περίπου. Δεν είναι μια απλή ελπίδα ή μια ευχή, αλλά ανάγκη. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανθρώπινη υπόσταση. Βέβαια, και το 2021 θα είναι επιφυλακτικό αλλά όχι τόσο φοβισμένο όσο το 2020.

Όμως τη χρονιά που έφυγε, χάσαμε πολλά άλλα, τα οποία ένα εμβόλιο δεν μπορεί να τα φέρει πίσω. Η εκπαίδευση, η εργασία, τα δικαιώματα, η προστασία του περιβάλλοντος… Όλα άλλαξαν προς το χειρότερο (και μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα).

Και το να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε κάποιον ή σε κάτι αόρατο, είναι τουλάχιστον μια ψευδαίσθηση. Εδώ δεν χωράνε πια ρήσεις όπως «Dum spiro, spero» ή «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Η ελπίδα δεν μπορεί να είναι ουρανοκατέβατη. Απαιτεί προσπάθεια, ατομική και συλλογική. Μόνο έτσι γράφουν οι κοινωνίες την ιστορία τους, καθορίζουν τα θέλω τους και τις επιθυμίες τους όπως και τα όρια μεταξύ άδικου και δίκαιου, μεταξύ αδιαφορίας και αλληλεγγύης.