Αστικοί ύμνοι και άλλες αγγλικές ιστορίες

Κάτι τέτοιες μέρες πριν από 28 χρόνια, κυκλοφορούσε ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια της brit pop, του νεότερου ροκενρόλ, των Verve, που πέρασε ακόμα και τα σύνορα του μουζάκ. Το Bitter Sweet Symphony μπορεί να το ακούσετε πλέον από airplay αυτόματου ραδιοφωνικού σταθμού, μέχρι ασανσέρ ξενοδοχείου.

Επίσης, δεν ήταν καν δικό τους κομμάτι.

Επιπλέον, το Urban Hymns δεν θεωρήθηκε ποτέ ένα «τέλειο άλμπουμ» όπως για παράδειγμα ο προκάτοχός του, Northern Soul.

Αυτά όμως λίγη σημασία έχουν.

Το Urban Hymns ήταν μια τρομερή εκτόξευση για τον Άσκροφτ και την παρέα του.

Πήγε λοιπόν ο αθεόφοβος και πήρε έναν σκοπό των Rolling Stones, από το The last time. Αυτό, ήταν ένα σινγκλ που κυκλοφόρησαν οι Stones 32 χρόνια πιο πριν, με b-side το φανταστικό Play with fire.

To καλύτερο είναι πως ούτε ακριβώς των Stones ήταν το κομμάτι.

Καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα πιο πίσω, το 1954, το είχαν κυκλοφορήσει ουσιαστικά οι Staple Singers.

Οι Stones λοιπόν πήραν το κομμάτι και το συνόδευσαν με την Andrew Oldham Orchestra, φτιάχνοντας και μια ορχηστρική εκδοχή του. Παρεμπιπτόντως, ήταν η πρώτη φορά που οι Stones κυκλοφορούσαν ένα εντελώς δικό τους (λέμε τώρα…) τραγούδι σε σινγκλ, στην Αγγλία. Ανάμεσα στα τυπάκια που έπαιζαν σε εκείνη την εκτέλεση, ήταν και ο Τζακ Νίτσε…

Μετά από όλα αυτά τα ντόμινοζ, έρχεται ο Άσκροφτ, ο οποίος τι έκανε λέτε, ο μπαγάσας: πήρε ένα sample από το κομμάτι των Stones (που ήταν, όπως είδαμε, κομμάτι των Staple Singers), του έβαλε όργανα και κυρίως, στίχους.

…και έτσι, δημιουργήθηκε ένα τρομερά εμβληματικό κομμάτι του ροκενρόλ, το οποίο συνοδεύτηκε από ένα εξίσου εμβληματικό βίντεο κλιπ και από μια μήνυση, από τον πρώην μάνατζερ των Stones. Ο Άσκροφτ δεν μάσησε όμως, παραιτήθηκε των δικαιωμάτων και λίγο καιρό αργότερα, όταν ο μάνατζερ είχε πεθάνει, οι Τζάγκερ-Ρίτσαρντς του παραχώρησαν πίσω τα δικαιώματα για το κομμάτι.

Πέρα όμως από το BSS, ο δίσκος είχε και άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια. Μια γλυκερή μπαλάντα, το Drugs don’t work και ένα πολύ καλό τραγούδι, το Lucky Man.

Ανάμεσα στα cameos ήταν και τα φωνητικά του Λίαμ Γκάλαχερ, στοιχείο που παρέμεινε άγνωστο για πολλά χρόνια, μέχρι να το αποκαλύψει ο ίδιος ο Άσκροφτ.

Εν τέλει, το Urban Hymns είναι από τα «τι λες τώρα» άλμπουμ που κυκλοφόρησαν και καθόρισαν έναν ολόκληρο μουσικό χώρο και φυσικά, εκατομμύρια ακροατές. Χωρίς καν να είναι ένας τέλειος δίσκος…