Υπόθεση Λεύκοβιτς: η κατάθεση της Έλενας, μια απουσία και η διακοπή της δίκης

Από σήμερα τα Γιάννενα ζούνε ξανά μια από τις ιστορίες που δυστυχώς, είναι αρκετές. Η Έλενα Λεύκοβιτς, 25 χρονών, κλήθηκε στο Εφετείο να αφηγηθεί στιγμές, που, όπως η ίδια είπε, αρκετές φορές δεν θέλει να θυμάται, γιατί ουσιαστικά τις ξαναζεί.

Έχει καταγγείλει εδώ και καιρό ότι ο πατέρας της τη βίαζε σε πολύ μικρή ηλικία, όταν ήταν ακόμα στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Πρωτόδικα, ο πατέρας της, τον οποίο η ίδια δεν αποκαλεί εδώ και καιρό έτσι, είχε καταδικαστεί σε 18 χρόνια φυλάκισης και είναι ελεύθερος με αναστολή, μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη σε δεύτερο βαθμό.

Αυτός λοιπόν ο δεύτερος βαθμός ξεκίνησε να εκδικάζεται σήμερα 10 Απριλίου στο Εφετείο Ιωαννίνων.

Η δίκη αυτή τη φορά ξεκίνησε παρότι ο κατηγορούμενος είναι απών, επικαλούμενος λόγους υγείας (είχε αναβληθεί η δίκη πριν από 1,5 μήνα για τον ίδιο λόγο).

Η δίκη διακόπηκε γύρω στις 4 το απόγευμα, για τις 30 Απριλίου, στις 9 το πρωί.

Μέχρι τότε, η Έλενα απάντησε στις ερωτήσεις των δικηγόρων, αφού πρώτα κατέθεσε ξανά, με μια αφήγηση που ακινητοποιεί, όχι μόνο εξαιτίας των πραγμάτων που περιέγραψε ξανά στο δικαστήριο, αλλά και γιατί οι ίδιες οι λεπτομέρειες είναι σκληρότατες. Όπως σκληρά είναι και τα δικανικά επιχειρήματα που επανέρχονται σχεδόν σταθερά σε αυτές τις περιπτώσεις: Γιατί άργησε η καταγγελία, γιατί δεν ζητήθηκε άμεση ιατρική συμβουλή και κάμποσα ακόμα «γιατί» που ξεσήκωσαν μια-δυο φορές το ακροατήριο, στη δίκη.

Η υπόθεση της Έλενας Λεύκοβιτς ήταν η τέταρτη, κατά σειρά, σημερινή δίκη στο πινάκιο. Όλες οι προηγούμενες, είχαν παρεμφερές θέμα: ασέλγεια, απόπειρα βιασμού, βιασμός.

Κάπως έτσι, γεννιούνται παράλληλες σκέψεις: Πόση «μυστικότητα» μπορεί να καταστρέψει έναν άνθρωπο; Ποια είναι διάσταση και η πίεση που ασκεί η πατριαρχία, πώς μια τέτοια «κανονικότητα» σε έναν κλειστό κύκλο, οικογενειακό και κοινωνικό, μπορεί να κλείσει στόματα; Πόση δύναμη (και αλληλεγγύη για να τη βρούνε) χρειάζεται για να ανοίξουν αυτά τα στόματα και να μιλήσουν;